عالم ما

عالم ما

این ((سجده)) مپندار که از ترس عذاب است

هــر بندگی آدم ، پر اجــر و ثواب است

لب تشنه که بینی پی آب است ولیکن

او آب که بیند به بیابان ، ز سراب است

اینجا همگان منتظرند تا که بیاید

چشمان تو آن لحظه که او آمده خواب است

دانی که رخ آدم ، در صحنه ی دنیا

چون چهره ی خویشش نبود نقش نقاب است؟

در عالم ما مساله ها از سر عشق است

دانی تو که این مسئله بی درک و جواب است؟

هر قصه ی عشقی که در این عالم ما هست

آن قصه چو یک دفتر عشق و چو کتاب است

آن خسرو عاشق که بسازد قصر شیرین

بی عشق، ز شیرین، بت فرهاد خراب است

لیلی که کند خنده به مجنون ز سر عشق

آن خنده به چشم و دل مجنون چو شراب است

این شعر غزل از قلم و قلب سپهر است

یک سکه زر میان گنج ((شعر ناب)) است

(محمد درگاهی(سپهر))

با سپاس و تشکر ویژه از بانو صدف عظیمی بخاظر ویرایش بی نظیرش