یک درد کهنه

در عاشقی جز درد عشق ، چیزی ندیدم

از عشق شیرین در دلم ، تلخی چشیدم

در روزگــاری عاشــق و دلــداه گشتم

همچو کسی در حبس و بند ، آزاده گشتم

هــر روزِ من با عشق او آغــاز می شد

هر لحظه کامِ من به نامش بــاز می شد

با خنده اش چشمان قلبم سِحر او شد

قلبی پر از عشق و محبت مِهر او شد

با حرفهایش او به من جانی دگــر داد

فریاد عشقی قلب من با شوق سر داد

او بــر تـمـام زخــم هایم بـوسه می زد

با بوسه هایش برده بود از قلب من درد

داس سیاه مرگ ، روزی عشق من دید

آن شاخه ی گل را ز باغ قلب من چید

قلب مرا معشوقه ام با مرگ سوزاند

از قلب من ، خاکستری ، تنها به جا ماند

عاشق کشی رسم عجیب روزگار است

تا روز مرگــم یاد عشقم ماندگار است

محمد درگاهی(سپهر)