بی وفایی

با تمام اشکهایم مردمان خندیده اند

ریشه های غم و اندوه مرا پیچیده اند

شعرهایم خوانده و درد مرا نشنیده اند

تک گل عشق مرا با بی وفایی چیده اند

حس من را دیده و از حال من شوریده اند

دل به من دادند اما از دلم رنجیده اند

من دعا کردم که مرگم آید و رها شوم

ترک این دنیا بگویم از همه جدا شوم

مرد و زن از مرگ من غمگین و نالان شده اند

عاشقان از خاک گورم یادگاری برده اند

سرنوشتم دیده اند و آه و افسوس خورده اند

دست از این دنیای بی مقدار و فانی شسته اند

در کنار گور من بی روح و آرام خفته اند

گوشه گیر و غم زده با قلب پرخون مرده اند

 (محمد درگاهی(سپهر))