کابوس تنهایی

آســان مبر از یــــاد مرا ســـاقی سرمست

از جام می ات نخوردم و بی تو شدم مست

یــــارم که ز من رفـــت ، دگــر بــاز نیامد

عشــق از بر من رفت و غــم یـــار بیامد

بی یــــار دگـر خانه و کاشانه من نیست

از داغ غـــم و رفتن یـــارم نتوان زیست

هر لحظه بیـــادش دل من پر ز غم و درد

جسم و تن من با رفتنش یخ زده و سرد

از دوری یـــار ، روح و تنم تاب ندارند

چشمان من از اشک ، دگر خواب ندارند

آن لحظه که او رفت ، دلم جان بداد، مرد

کابوس نبودش ، نور امید مـــرا خــورد

او رفــت و برافروخت آتشی در دل پاکـم

بنگر که کنون ز او جـــدا به زیر خاکـم

(محمد درگاهی(سپهر))