نقشِ فنا

چشمم از کویَت گذر کرد آنچنان دیدم تورا
شوق دیدارت دگر نیست، دل ز دوریت رهاست

روزی آید کو به حسرت بنگری بر حال من
حال من پرواز باشد، عشق تو در ابتلاست

رفتنِ تو رحمت آمد، گرچه دردم را فزود
عاقبت دیدم که با تو، جز غمی بر دل نَساست

لیک پاسخ نشنوی جز زهرِ دل به راستی
آنچه بود از عشق و امید، رفته و نقشِ فناست

هرچه دادم جان و دل را، بهره‌ام نیشِ جفا
دل پی آن نازِ بی‌قدر، که عتابش هم خطاست

گفته بودی جاودانم، بی‌خبر از هر نشان
یادگاری نیست دیگر، نه وفا و نه وفاست