سه شنبه ۱ خرداد
|
|
ای که سوزِ نفست شعله به افلاک کشید
|
|
|
|
|
زمستان مرگ مي يابد، اگر خورشيد جان گيرد
به امّيد بهارانم، سراغي گير از ياران
|
|
|
|
|
شامی دراز دارم در حکم جانفزایم
ما را قصاص کردند در پیش پای برگها
|
|
|
|
|
فرو ريخت از هر طرف سنگ و چوب
ز سوي دليران لر تا غروب
|
|
|
|
|
بُرده هوش از سرانِ پشتِ سرت
دُم اســــبی که ســرزد از کمرت
هست زیـــبا ودلـفـریب و قشنگ
داد
|
|
|
|
|
بر درخت زندگی
به برگی سبز
میدوم به آغوش جان
|
|
|
|
|
واس یه دختر نارفیق زخمم زدی؟
|
|
|
|
|
تو در این دفتر بی رنگ، کمی رنگ بکش...!
|
|
|
|
|
دل به یاد روی تو باز بی قراری می کند
|
|
|
|
|
افسوس که عظمت این راه
در چشم های معصوم تو شکست
باور کن ای ذات مقدس
که سکوت
تجربه ی نابار
|
|
|
|
|
مقام و شأن او سلطان ندارد
که ایزد بنده ای این سان ندارد
|
|
|
|
|
ابر ، پنــهانی ، خودش را در بیابــان دار زد
آه ، باران از عطش ، در ذهنِ صحرا جان سپرد
|
|
|
|
|
دلم میخواهد
در فصل سبز رهایی شبی زیر نور ماه
|
|
|
|
|
ای دوست،از هـرچه قلم بود بـدم می آمد
|
|
|
|
|
زمستون باز تو رو یادم میاره*شب یلدای من پایان نداره
|
|
|
|
|
اخم هایت را باز کن
من هنوز برای اعدام آماده نیستم...
|
|
|
|
|
سوزِ شب، بانگِ سحر
آه، چه زیبا فصلیست
|
|
|
|
|
گاهی نیاز داریم که کسی فقط حضور داشته باشیم....
|
|
|
|
|
روزي آن مجنون به كوي دوست رفت //
خانه ليلي بديد از هوش رفت
|
|
|
|
|
شبيه صخره اي
در اقيانوس خيال من
به تو كه فكر ميكنم
غرق مي شوم . . .
|
|
|
|
|
کاشکی دنیام اینجور تلخ و ناجور نمیشد/کاش میبوسیدیم یه بار، کاشکی سانسور نمیشد
|
|
|
|
|
کسدیم سسیمی ای گل رخساریوه قوربان
بوندان بئله من اولموشم ای ماه بدخشان
دوستلار هاموسی آتدی منی
|
|
|
|
|
باز می خواهم تو را در خویش پیدایت کنم
بگذرم از شرم خود آرام نجوایت کنم
|
|
|
|
|
ﺗﻮ ﻋﻂﺮ ﮔﻞ ﻳﺎﺳﻲ
ﺗﻮ ﺧﺪاﻳﻲ اﺣﺴﺎﺳﻲ
|
|
|
|
|
به ياد آن قدح و جام و آن مي و ساقي//
به ياد آن بت مست و به
|
|
|
|
|
زاگرس !
بلندای شکوه!
نستوهِ بی بَدَل!
یالَت
توسن سر کش!
اهتزازِ
گیسوی آفتاب
می نمود؛
در
ه
|
|
|
|
|
يانبي الرحمه اينك بار ديگر بولهب
برسرت ريزد شكمبه از ع
|
|
|
|
|
تا به کی این هرزگی هارا تحمل میکنی؟
|
|
|
|
|
در دوری نا خواسته مان
ماه قول داد
|
|
|
|
|
توميداني نه آن باشم ! چومرغي درقفس باشم ؟
|
|
|
|
|
جای تو در شعر است ...
نه در جاده های دور دست ...
|
|
|
|
|
رفته ها عبرت و سرمایه ی هر مملکتند
|
|
|
|
|
احسنت، یاران جمله شورش کرده اید ...
عصر جمعه، کارهای ضد ورزش کرده اید...
|
|
|
|
|
اورا به بوی پاک تَنَش میشناسَمش ...
|
|
|
|
|
همه فکرم سرِ آن است که بیدار شوم
شب غفلت به سر آورده و هشیار شوم
|
|
|
|
|
چراغی در نمیگیرد از این خاکستر خاموش
|
|
|
|
|
عاشقي كن مست و بي پروا ؛ حالم را نپرس !
|
|
|
|
|
آیه های یاس حالم را فقط بد می کنند
قاصدان مهربانی را مردد می کنند
از رهایخشی ی نامت گفته ام با جلگ
|
|
|
|
|
گود افتاده ام/ از کبودی زیر چشم ات ....
|
|
|
|
|
میرسد هر شب صدای گریه از
زیر سقف و سرپناهی سوخته
ماه را میبینم و حـالم وخـیـم
میشود با یاد ماهی
|
|
|
|
|
آن يكي تيغي به دستش داد شاه //
گفت بر كن ريشه ي ظلم و دغا
|
|
|
|
|
دست تو ،تو دست من بود که تنت رفت زیر آوار
بین مون فاصله افتاد با شکسته های دیوار
دستای سردتو دیدم
|
|
|
|
|
صدای دل نواز رود
جیک جیک جوجه ای تنها
|
|
|
|
|
عیبی ندارد که همسایه صدای مرا می شنود
|
|
|
|
|
یه زخمی تو دلم دارم
که چشمام خیس بارونه
جهانم رنگ میبازه
تو این دنیای وارونه
پر از گیجی اخبارم
|
|
|
|
|
یار من خواهی بیاییی نرم و آهسته بیا
جان من آرام پیوسته بیا
|
|
|
|
|
ای آل محمّد(علیکم صلوات الله) که دلیل رحماتید
حقا که شما جوهر و معنای حیاتید
|
|
|
|
|
بازماییم و هجوم تیشه¬ها
ای علمداران! علمداری کنید
کاروان عشق را یاری کنید
بازماییم و هجوم تی
|
|
|
|
|
ساقي آن جرعه نوشين به برم باز آور//
شور و حال دگر و دلبر ما باز آو
|
|
|
|
|
ابروهات كمونگــير وتير چشات شكارچي اند
كي باشه قصاص بشن كه قتل بي جا مي كني
|
|
|
|
|
تاری از گیسوی پنهانست گیسوی عروس
چیست این خال و لب و مژ گان و ابروی عروس
|
|
|
|
|
هر چند رفيق نيمه راهي بودي
سرگرمي وطنز گاه گاهي بودي
|
|
|
|
|
وقتی که تو آمــدی به دنیــاعریان
توگریه کنان بودی ومَردُم خندان
|
|
|
|
|
توبه ابروی کجت ،فخر به جانم دادی....!
|
|
|
|
|
شعری از:خالدبایزیدی(دلیر)
به پرویزشاپورکه گفته بود:
باکامیارپسرم زندگی می کنم وماهانه
با13 هزاروپ
|
|
|
|
|
دل به این سخن چه آشناست:
عشق با بزرگی اش
اسم کوچک خداست.
|
|
|
|
|
و نفسم رو حبس میکنم
تا عطر تنت از شش هام بیرون نره
منم یه عمر آروم بگیرم
با بوی تو
|
|
|
|
|
ندادم جان در راهت
که در عشقشت گناه کردم
|
|
|
|
|
نگران می نگرم سوی افق / که غروب آمد و باز
|
|
|
|
|
فایده نداره انتظار برای مال هم شدن
بهتره تا تموم بشه قصهء عشق تو و من
|
|
|
|
|
بر ناوَک رنگین من قدری تامل یار من…
|
|
|
|
|
انتهایِ کاش گفتن هایت
سه نقطه ای هستم
بی تکرار
تا امتدادِ آرزوهایت هم به من برسند.
|
|
|
|
|
این قصیده در مسابقه ی شعر انتفاضه از بین 210 قصیده و قطعه و ومثنوی حائز رتبه ی اول شد.
|
|
|
|
|
تو ای پروانهء الهام، کجا هستی؟
|
|
|
|
|
دختر کنار پنجره تنها نشسته بود
|
|
|
|
|
خوشه چین می خواند
که خدا داده مرا رزقی سرخ
|
|
|
|
|
آدمي را خلق آمد در دو وجه //
نام دادي هر يكي از آن دو وجه
|
|
|
مجموع ۱۲۴۲۳۵ پست فعال در ۱۵۵۳ صفحه |