پنجشنبه ۱۱ ارديبهشت
اشعار دفتر شعرِ غریبه شاعر مازیار نظری
|
|
|
|
زندگی بر ما اگر پائین یا بالا گذشت ... هر چه بوده ، خوب یا بد ؛ عاقبت امّا گذشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چو بر گُلعـذاری نظـر دوختم
چه داند کسی تا کجا سوختم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عجب آشفته بازار است اینجا
شبیهِ عهدِ قاجار است اینجا !
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگرچه ظاهرت از جورِ زندگی پیر است
برای عاشقی کردن گمان نکن دیر است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از صحبتِ ناكســـــان گريزانم من
از سُـــفرهِ كركســـــان گريزانم من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در پيچ و تابِ عمر از بي تكيه گاهي
شـاعر شبيهِ شاخهِ نيلـوفـري مُرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خاطرم هست به جمعي ، شب ِ دلگيري بود
هم در آن جمع ، يكي سوته دل ِ پيري بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدا در آسمانها گريه مي كرد
دَمي كه ديد حال ِ مادرت را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک بوسه به بیرق ِ سیاوش زد و رفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نمی گريد كسی بر گور ِ مُرده
كه اينجا زنده ها هم گورخوابند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پيرهن از عقب ، جلو بِدَران
يوسفت را اسير ِ چاه مكن !
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي زمانه ! به تو اميدي نيست
شاعران را به حال ِ خود بگذار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قسمتِ دل زِ عشق ِ خوبان چيست ؟
يك بيابان ِ بي كسي با درد ؟!
آاااي ليلا تو كه نفهميد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من كه بي طاقت و لَت و پارَم ، تار ِ مويي مرا به بند كِشد
خرمن ِ مو به روي شانه نريز، جان ِ من اند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بچّه بودم دل ِ مرا بُردي ، اي غزل عشق ِ اوّل و آخر !
نارفيقان به تو جفا كردند ، تو به آغوش ِ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رود ِ حيرانم و در كفش ندارم ريگي
اينقَدَر سنگ به راه ِ گذر ِ من نگذار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وصفِ احوال ِعاشقي سخت است، هر دلي داغ ِ كهنه اي دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من با دلم غريبه و دل هم غريب تر
در اين دهات ِ كوچك ِ ما آشنا كم است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نا مهربانم ! آخرين شعرم همين است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عاشقي چون حُقّه ِ وافور بر اهل ِ دَم است
دست ِ خود را از سر ِ ما برنمي دارد رفيق !
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم و دل از وجود ِ همه پاك كرده ام
عشق ِ تو را به سينه ِ خود خاك كرده ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
” كودكيها كي شوَد تكرار ؟! “ ؛ هي يادش بخير!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عاشقی کارِ دل است و همه کس می دانند
من مگر مُرتکب ِ جُرم و گناهی شده ام؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شانِ نزول ِ این غزل دیگر ز ِ من نپرس
کِشتم نهالِ عشقی و امّا ثمر نداشت !
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یاد کن آنکه تو را در تب و تاب است هنوز
نرگس ِ مست ِ تو را دید و خراب است هنوز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
راه ِ خود گم كرده ام ، اي دوست آبادي كجاست ؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نازِ زيبا صورتان چشمِ ِ مرا تر مي كند
كودك ِ احساس را چون لاله پَرپَر مي كند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر چند چشمت با نگاهم مهربان نيست
چشمم به دنبال ِ نگاه ِ اين و آن نيست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
طفل ِ بازيگوش را استاد كردن مشكل است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هُنر آنست که بی درد بریزی اشکي !
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بخت ِ خواب آلود را بيدار كردن مشكل است !
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سوز ِ " مادر مُرده " را فرياد مي داند فقط !
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چند روزيست دلم سخت هوايي شده است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اي كه آتش مي زني ! نزديك ِ خاكستر بمان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر كه بشكست دلي پاك ؛ تقاصَش باقيست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن كه با تو عاشقي كرده ، چه حالي كرده است !
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ياد ِ آن كوچه ؛ شب ِ مهتاب ؛ دلتنگم هنوز
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل ِ من تنگ ِ كسي نيست ؛ ندانم چه كنم !
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عاشقي كن مست و بي پروا ؛ حالم را نپرس !
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من و يك حنجره فرياد ، چه مي داني تو !
يك دل و اين همه بيداد ، چه مي داني تو !
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دست ِ الله نگهدار ِ تو باشد ؛ رفتم !
مي روم تا دگري يار ِ تو باشد ؛ رفتم !
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خانه ِ دل را اگر از نو بسازي ؛ خوشتر است
نرد ِ عشقت را اگر بر من ببازي ؛ خوشتر است
|
|
|
|
|
محمدرضا آزادبخت
سیاوش آزاد
شاهزاده خانوم
زیباست و
طوبی آهنگران 
