عـــــــــشــــــــــــــق

عشق

امیرحسین مقدم

اگر نشینم از آن مُشک بو خبر نمی‌آید.

وگر رَوَم زِ پی‌اش، گَردِ او به سَر نمی‌آید.

حکایتی عجب است این کهنْ حکایتِ عشق،

که جان به سر کند و خود به سر نمی‌آید.

به صد هزار زبان می‌کنم تمنّایش،

دریغ و درد که در یک نظر نمی‌آید.

وگر به راهِ او بنشینم هزاران سال،

چو بختِ خفته‌ی من، از سفر نمی‌آید.

زِ حالِ یارِ سفر کرده یاد آرید.

اگر چه غیرِ خونِ جگر، زو ثمر نمی‌آید.

دو چشمِ خویش رها کردم و به دیده نشد،

چنان که گویی ازین دیده‌اش، بَتَر نمی‌آید.

هزار وعده دهد، از هزار روزِ وصال،

گذر کند هزار روز و وعده‌ای به سر نمی‌آید.

دو چشم خویش بدوزم به آن سوی این در،

رود زِ چشم من آن کورسوی و کَس زِ در نمی آید.

چگونه دعوی او باورم شود وقتی،

زِ صد هزار وعده، یکی کارگر نمی‌آید.

منم که تشنه‌ی یک جرعه‌ام زِ جامِ چشمانش،

زِ مَی گذشتم و دُردیــم، بــر نمی‌آید.

گذشته عاشقِ بیدل، زِ جان شیرینش،

که غیرِ تیشه و سَر، هیچ، سِر نمی‌آید.

دریغ و درد که در چشم ما اهالیِ عشق،

اگرچه منتَظِریم، مُـنتـَظَر، نمی‌آید.

به یاد روز واقعه امروز، گر کنیم افغان،

ز داغ روز واقعه، خون بر جگر نمی‌آید.

مگو حکایتِ سوزِ دلت به نامحرم.

که جز ضرر، ثمریت، کارگر نمی‌آید.

به صد حِیَل برباید، دل پریشانت،

خبر دهد ز وصالش، ولی خبر نمی‌آید.

چو دارویی که طبیبی دهد به نادانی،

زِ دارویی به دلِ عاشقی اثر نمی‌آید.

زکوچـه ها گذرد با پَـرِ طـاووس،

به کوی ما چو رسد، زاغکی گذر نمی‌آید.

هزار لیلیِ عاشق، زِ پِی هزاران قیس،

ازین جنون گذرِ عقلِ مختصر نمی‌آید.

شبی نشد که ننوشیم باده جز مَیِ خون،

فغان که مستیِ خون جگر، سحر نمی‌آید.

امـیـرِ قصّـه من، داستانِ غم می‌گفت،

زِ غم مگو ، که از ازیـن قصّه خوبتر نمی‌آید.

1 / 7 / 1391