بر خزان گرویدن

بگذار خستگی تنم را برگ زمین کنم
تا باز خیزم از باد خزان
اگر که ندارم با آسمان رمق
من سرد رفتنم
دیدی که هم عقیده من بود گربه ایی
زیباست سینه های سپید کبوتران
اما من آشیانه و او ....
سرد رفتنم
بگذار سوز تیره سرما
دندان به قامتم بتراشد
بگذار باد را بنوازم
بگذار هرچه هست بریزد
من اینچنین شکفتن خود را
در قامت بهار ندیدم
زیباست بر‌ خزان گرویدن
من عاشق کلاغ شدم
عاشق شب تیره
معشوق مرگ
حالا که هم‌حقوق زمین را پرداختم
هم برگ های زرد و ضعیفم افتاده از تنم
دیگر فقط منم
بی هیچ علقه ایی به جهان
سرد رفتنم