اوج عبادت

بی حضورت نظم و نثر و دفترم گم می شود
راه  و ما ه و مقصد چشم و سرم  گم می شود
عاشقم گفتی نمی دانم مرا معشوقه کیست
با نگاهِ دلبری، دل در بَرم گم می شود
زهد خود را با ریا آغشته می بینم هنوز
گاه در اوجِ عبادت باورم گم می شود
اعترافم گر چه رسوا میکند اما چه باک
عیب در زیبایی شعر ترم گم می شود
نیستم آیینه آن سنگم  که صیقل خورده ام
با خراشی صورت ِ افسونگرم گم می شود
چشم زیبای تو می بیند مرا در اوج و موج
چشم ظاهر بین به زهد ظاهرم گم می شود
اوج می گیرم میان خواب با بال هما
 وقت بیداری تب بال و پرم گم می شود
فکر کن افسانه می گویم ولی افسانه نیست
بارها دیدم خدا در ساغرم گم می شود
سوختم در خویش آتش را نه بارانم نه برف
شعله ها در بستر خاکسترم گم می شود