غريبه

از پنجره ي اتوبوس به بيرون نگاه كردم. كوهها و دشتها را كه ديدم به خودم گفتم: اينجا وطن منه... با گفتن اين جمله، هواي دلم گرفت، موجي از غم برخاست و بي پروا خودش را به ساحل چشمهايم كوفت... تكّه كاغذي از جيبم درآوردم، به زحمت جاي سپيدي بر آن يافتم... و اينگونه سياهش كردم:

زنها تشت لباس بر سر نهاده مي گذرند

و گاوها مي چرند

علفهاي پنهان دشت را

و من

رو به سويي مي روم

كه هيچكس در انتظارم نيست...

به افق مي نگرم

قلب يك خاطره در سينه ي من

مي دواند حس را

و سرانگشت مرا مي سوزد

حسرت داغ نوازشهايش...

آه!...

انگار هنوز

به كسي مي نگرم

كه مرا در شب تاريك

رها كرد و گريخت...

چه غريبم اينجا

چه غريبم آنجا

چه غريبم همه جا...