بهارش چه شد ...

باز بهار آمده، بوی بهارش چه شد؟

در دل فیروزه ایش، مِهر نگارش چه شد؟

میکده ویران شده، پیر خَرابات کو؟

ساقیُ و سروُ و سبو، زخمه ی تارش چه شد؟

سرو سَهی، قد خمید. ساغرِ ساقی شکست.

سیم برید از سه تار، بانگ هَزارش چه شد؟

باغ پر از زاغ شد. بلبلِ بیدلْ بِنالْ.

میوه کاجش شکست ، برگ چنارش چه شد؟

والی پر مدّعا، خلق به چاه افکند.

وادی مصرم کجاست؟ یکه سوارش چه شد؟

عشق ندارد دگر، هیچ نشانی ز عشق.

آن همه شور و شَرَر، عِزُّ و وقارش چه شد؟

شب پَره، پَر وا نکرد، عزم ثُریّا نکرد.

همدم پروانه سوخت. عشق به نارش چه شد؟

نیست دگر یار من، در پیِ من، وایِ من.

زلف سیه، قدِ سَرو، چشم خمارش چه شد؟

بهار 1389

الف .  ح . مقدم