درخت و باد

 روزگاری تند بادی بردشت وزید

 تک  درخت پیری  اندر ره  بدید 

شاخسارش همه  فرتوت  و پیر 

برگ هایش درتارعنکبوت اسیر

ریشه هایش اززمین برون ریخته اند

چون پریشان موی  بر هم پیچیده اند 

بر تنش  سارها    لانه   کرده اند 

شاخه هایش را باد ها بشکسته اند

 آرام گشت  تا حال آن درمانده دید

 دل به رحمش  آمد و آهسته   دمید

از درخت ناگه آوایی  آمدش  بگوش

 کی باد بی رحمانه تربر من بکوش

من به عمرم تند باد ها دیده ام

وز سیلاب ها سیلی خورده ام

همچنان باز محکم ا یستاده ام 

وزهمه رنج هاجان دربرده ام 

ای یار رمز  ماندگاری   ایستادگیست 

زخم خوردن وماندن آخر مردانگیست

ورنه هر بهار علف ها دشت را پرمی کنند 

چون ندارند تاب در خزان  خاک می شوند

زنده ماندن اجر عاشقانه زیستن است 

عاشقان راهر دم زخمی تازه بردلست

گربترسی هر لغزشی تو را با خود می برد 

گر نباشی محکم هر نسیم تورا ازبن می کند