پيري

پير شدم زود و جوان  گشته دير

مرگ بترساندم  از عمر ،  سير

سير شدم  از  نفس  خسته ام

چشم و زبان ، بال و پر بسته ام

بسته ام از خويش ، جهانم دگر

نيست  اميدي  به  دل  دادگر

گر كه  جواني  كنم  اين دم چه باك؟!

عمر ، تبه شد  بروم  زير خاك

خاك به سر كرده ام از دست  چرخ

نوشم  از اين  جام  گل آلود تلخ!

تلخ  شود  كار من و يار من

گر كه به پايان  نرسد  كار من

كار من از  اين دي و فردا  گذشت

روي ن گردانم از اين كوه و دشت

دشت ، همان صفحه ي صاف دل است

فارغ از انديشه ي بيمار و  پست

پست  نگردد  چو  دلي  هست  يافت

رج به رج از عشق ، به هستيش بافت

بافت  به دل ، خنده ي جام شراب

هست  شدم ، هست  به احساس  ناب

ناب ترين  حس  غزل هاي من

كوهي  از  احساس  بر اين  جان و تن

جان و تن ام ، در  ره  ايران من

من  چه  كنم  نيست  مرا  جز وطن

پ.ن.

نيمي از اين قطعه را حدود پنج سال پيش نوشته بودم و نيم ديگر را امروز...

دليل اين كار هم  خواندن يك خط شعر از  طاهاي عزيز بود (حزين) كه در آن از صنعت قلب كامل  استفاده كرده بود ، خيلي به دل ام نشست...

در مورد صنعت به كار گرفته شده در اين شعر توضيح خواهم داد...

هر كجا ايرادي مشاهده كرديد  دستور بدهيد اصلاح مي كنم.