مرگ سپید

پا به پای روزگار ، عمرم گذشت

عشق او ، بر قلب بی تابم نشست

چشم من با دیدنش شد مست مست

عقل و هوشم را گرفت و رخت بست

از قضا معشوق من بیمار گشت

دست سرد مرگ به عشقم داد دست

جسم من با مرگ او ، از هم گسست

قلب من مانند یک قلک شکست

روحم اکنون بی قرار

ناامید از انتظار

دل برید از مرگ یار

آرزویش مردن و

  پیوند  با معشوق است

(محمد درگاهی(سپهر))