بذروفا

به مزرعی كه گياهان هرزميكارند
گمان مَبَر كه درختان ميوه بشمارند
زمين باير دل را كه شخم مـيسازند
هر آن گياه  كه كارند بهره بردارند
به بوستان چو نشانند بيخ خرزهره
ز بوی ناخوش او گلبنان  درآزارند
درون هردل اگر تخم  كينه و نفرت
بيافـكنند و به سيلاب عُــقده بسپارند
محال باشد ازآن دل وفا شود حاصل
اگـرچه ظاهرآنـرا به جـد نكو دارند
بـپاش  بذر وفا در زمين  دل آصف
بدآن اميد كه خصمان به مهرروآرند