کشتی نشستگان

#مسمط-

شماره ۱۵

بسمه اللطیف
کشتی نشستگان
تضمین غزل پنجم دیوان حافظ شیرازی

۱
در دوره بلایای تلخ و ناگوارا
دل می تپد به عشقت ای ملک پاک دارا
در من نمانده دیگر صبر و شکیب و یارا
《دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا》
۲
از فتنه و بلا شد جام وجود لبریز
دیگر امید مردم بس اندک است و ناچیز
درمانده‌ایم در این اوضاع دهشت انگیز
《کشتی‌نشستگانیم ای بادِ شُرطِه برخیز
باشد که باز بینیم دیدار آشنا را》
۳
بنگر که در محیط جام شراب گلگون
افشا شده است این راز بر مردمان دل خون
بوده چنین نوشته بر سکه فریدون
《ده‌روزه مِهرِ گردون افسانه است و افسون
نیکی به جای یاران فرصت شمار یارا》
۴
جایی به کنج بستان در رازخانه گل
دور از نگاه سنگین شحنه و قراول
چون می نهاد لاله سر را به دوش سنبل
《در حلقهٔ گل‌ و مُل خوش خواند دوش بلبل
هاتِ الصَّبُوحَ هُبّوا یا ایُّها السُّکاری》
۵
اکنون که پیش روی است هنگامه قیامت
دیگر نمانده چندان از مهلت اقامت
در میکده به مستان دیگر نکن ملامت
《ای صاحب کرامت شُکرانهٔ سلامت
روزی تَفَقُّدی کن درویشِ بی‌نوا را》
۶
ای آن که می بری بر تشدید دشمنی دست
در روزگار گویا بیش از همه تویی مست
گردنفراز آخر همواره می شود پست
《آسایش دو گیتی تفسیرِ این دو حرف است
با دوستان مُرُوت با دشمنان مُدارا》
۷
مستان عشق هر چند بر خاک اوفتادند
در اوفتادگی شان بر خاک عشق شادند
اینان به مهر این خاک سر بر زمین نهادند
《در کویِ نیک‌نامی ما را گذر ندادند
گر تو نمی‌پسندی تغییر کن قضا را》
۸
مستانه بر سر دار حلاج بوسه افشاند
تا مستی مضاعف در چوب تاک ها ماند
این سرّ به سیر تاریخ ما را همیشه سوزاند
《آن تلخ‌وَش که صوفی اُم‌ُّالخَبائِثَش خواند
اَشهیٰ لَنا و اَحلیٰ مِن قُبلَةِ العَذاری》
۹
ای آن که غصه داری و گوشه ای نشستی
هر چند دل به دنیای بی امان نبستی
برخیز و خوش بگردان بر حال خویش دستی
《هنگامِ تنگ‌دستی در عیش کوش و مستی
کاین کیمیایِ هستی قارون کُنَد گدا را》
١٠
روزی که یار خوب ما چهره برفروزد
خورشید هم به رویش با غبطه دیده دوزد
در کیش مهر مرده است آن کس که کینه توزد
《سرکش مشو که چون شمع از غیرتت بسوزد
دلبر که در کف او موم است سنگِ خارا》

١۱
اسکندر گجسته آن دیو مظهر شر
گویا نموده قصد این مرز بار دیگر
در انتظار دشتی از لاله های پرپر
《أیینهٔ سِکَندر جامِ می است بنگر
تا بر تو عرضه دارد احوالِ مُلکِ دارا》

١۳
عصری است که خلایق شرمندگان عمرند
در زندگی اسیر بلعندگان عمرند
هرچند که بلاها کاهندگان عمرند
《خوبان پارسی‌گو بخشندگانِ عمرند
ساقی بده بشارت رندانِ پارسا را》
١۴
در آن زمان که آدم در بین آب و گل بود
مستی و مهر ساقی بر دولت دل افزود
مهدی چنین وجودم شد در بهشت مسجود
《حافظ به خود نپوشید این خرقهٔ مِی‌ْآلود
ای شیخِ پاک‌دامن معذور دار ما را》

#مهدی_رستگاری
نوزدهم فروردین سال یکهزار و چهارصد و چهار خورشیدی
هشتم آوریل ۲۰۲۵ میلادی


دفتر شعر روزگاران


      ‌༺‌‌‌࿐•◍•✿ฺ🦋✿ฺ•◍•࿐༻

۱۲۳۱