شکستم کاسهٔ صبرم

بداهه ای تقدیم شعر زیبای شما
شاعروادیب بزرگوار
دوصدآفرین برقطعه هایتان
به رقص وبه نظم قلم هایتان

درود بانو
زیبا سرودید
دستمریزاد

درود برشما شاعر گرامی

بسیار عالی و

جالب و زیبا

درود و آفرین بر شما بانو پونه گرامی🌹
چهارپاره‌ای زیبا و رووون و دلنشین
تموم بندها زیبا بودن🌹
در بیت دوم ِ بند دوم، بنظرم (زبانم) باید باشه، آخه اگه (زبانت) باشه، این بیت از نظر معنایی مبهمه لااقل برای این‌ناچیز🌹

در این شکی نیست که شاعر به خوبی با وزن آشناست، ولی انتخاب وزن متناسب با موضوع و قالب، کمی دشوار است و مشکلاتی رو پیش میاره، مثلاً اگه شاعر وزنی طولانی رو در چهارپاره انتخاب کنه، ممکنه مجبور بشه برای پر کردن هجاها، واژه‌هایی غیر ضروری رو وارد شعر کنه تا وزن مصرع کامل بشه، بعنوان مثال:
در بند چهارم، مصرع اول:
شکایت نیست از آزردگی‌ها که روا کردی
بنظر میرسه (که روا کردی )، بیشتر برای پر کردن وزن اومده.

ولی در غزل معمولاً این وزن(چهارتا مفاعیلن یا همون هزج مثمن سالم)، از وزنهای پرکاربرد و متناسب به حساب میاد:

تو را آن بِه، که روی خود ز مشتاقان بپوشانی
که شادیّ ِ جهانگیری غم ِ لشکر نمی‌ارزد
(حافظ عزیز)
می‌بینید که هیچکدام از واژه‌ها غیر ضروری و کمرنگ نیستن🌹

اینهایی که گفتم نظر بود نه نقد، و شاید اشتباه باشه ولی میشه بهش فکر کرد🌹
جسارتمو به صداقتم ببخشید🌹
تندرست و شاد باشید🌹

سلام

شعر در کل زیباست؛ سپاس.
علاوه بر نکاتی که جناب فریاد عزیز فرمودند، بویژه دربارۀ «زبانت» در مصراع پایانی بند دوم، به دو نکتۀ زیر هم توجه بفرمایید:
دلم را محض دل بردن شکستم زیر پاهایت
ولی یک گوشۀ چشمی نکردی بینوا دل را؛
• از «گوشۀ چشم کردن» معنایی برنمی‌آید.

«مگر اندازۀ قلبت نبودم در وفاداری؟ چرا؛
رفتی و مشتی خاک دادی جای خالی‌ات»؛
• «چرا» در مصراع اوّل اضافه بر وزن است و نشانۀ نقطه‌ویرگول هم پس از آن خطاست. از سوی دیگر در آغاز مصراع دوم، به اندازۀ وزن همین «چرا» (= مفا) خالی از واژه است؛ یعنی مصراع دوم با عیلن / شروع شده نه با مفاعیلن. نتیجه این که جای آن «چرا» در آغاز مصراع دوم است نه در پایان مصراع نخست؛ لابد اشتباه شده است.

قلمتان نویساتر