روزِ حساب

تویی که اهل کتابی، وَ یا حساب و کتاب!
چرا مغالطه سازی به جای کشفِ جواب؟
ز خلق عالم و آدم، غرض اگر هیچ است
چگونه حکم شود بین ناصواب و صواب؟
به باورم، که نمی ریزد از درخت، برگی
بدون کسب رضا، از خدای آب و سراب
تمام ذرّه و خروارِ خوب و بد، ضبط است
به روی صفحهٔ هستی، دقیق و باب به باب
بهشت و دوزخ ما، بازتابِ طینت ماست 
یکی چو آب زلال است و دیگری مرداب
ز اهلِ اصالت و اندیشه، چاره می خواهم
که رأی به پوچیِ عالَم چرا چنین بی تاب؟
خمیر جوهرِ تکوین، سرشته با عقل است
پس این مجادله را بی جهت چه پیچ و چه تاب
چنان، به قاعده بر پای گشت، نقشِ جهان
که بی حساب، نتوان نقشِ آن زدن بر آب
بناست، گنبدِ گردون به روی نظم و نظام
که گاه، به سلب شود آشکار و گه ایجاب 
صبور باش، که به یُمنِ خِرَد شود روشن
سپهرِ حق و حقیقت به مهرِ روز حساب