سه گانه‌ی این روزها

سه گانه‌ی این روزها

غزل نخست :  کلاه .

غزل دوم : باران .

غزل سوم : بهار.

غزل کُلاه

سرم سامان نمی گیرد، عجب رسمی دراُفتاده.  /     کَلامم جان نمی گیرد، تو گویی جان  وراُفتاده.

به سختی روز، شب گشت و به تلخی ماه رو پوشید،   /     طلوع آفتاب انگار، دگر از مَنْظَر اُفتاده.

به چشمانمْ نَمِ اشکی نمانده، جمله افشاندم.   /     تمام فِعل های شاد، زِ بُنْ، از مصدر افتاده.

دراین بازار مَکّاره، سرِ هم شیره می مالیم،   /     کُلاهم را نمی یابم، کُلاهم از سر افتاده.

زساقی جام دزدیدند، زمطرب زخمه‌ی سازش،   /     زبابا آب و نانش را، زلوطی  عنترافتاده.

خطابه لال میگوید، فتاوی مفتی مفسد.   /     اگر هم مرد راهی بود، دگر از استر افتاده.

گَلِ آن میخ زَنگاری، لباسم روزیِ بید است.   /      تمام سنگ ها خاراست. زُلال از مرمرافتاده.

سراسر پند و حکمت بود تمام شعرها  روزی،   /     مخوان، آن واژه های ناب، دگر از دفتر افتاده.

نمانده اصلی از چیزی، دروغین گشته حتّی عشق.   /     نَفیر از ناله هایِ نِی، شَمیم از عنبر افتاده.

زِراه شیریِ شیرین، که زادن گاهِ انسان است،   /     دوصد خورشید شد خاموش، هزاران اختر افتاده.

چه میدانیم از سیمرغ؟ زِ راز آتش و قُقْنُوس؟   /      چه میگویم زمانیکه، کبوتر از پر افتاده.

چگونه من غزل سازم که کورند و کرند این قوم،  

    کلامم قطره اشکی راست که از چشمِ تر افتاده.

دی ماه 1389

غزل باران

باران نمی بارد دگر، باران زما سر تافته،   /     ما تشنه لب، او در سفر، باران دلش را باخته.

در حسرت بوییدنش بنشسته ام بر راه او،   /     شاید نسیمی آورد، عطری که از او یافته.

یک روز جای بوسه اش بر گونه ام رُخ مینمود،   /     دیریست دیگر آن حریف فیل و رُخَش انداخته.

بر گیسوان پُرنَمَش دادم دل خود یک سحر،   /     زلفش گره نگشود و او دل را گرو برداشته.

هنگام طَنّازیِ مِه، آواز میخواند و سرود،   /     کو وَهْم آن مِه، وان غزل، دیگر قلم بگذاشته.

یک دست چتری نیمه باز، دستی به گیسویش دراز،   /     باران و مه ، پُر رمزوراز، خوش خاطراتی ساخته.

جانم فدایش میشد و جانش به جانم بسته بود.   /      جانش بماند در امان، جانم دلش را باخته.

چون آهوان دل می ربود، هر دیده او را می ستود.   /    حالا چو قوچی جنگ خو، سُم سوی ما برتاخته.

آخر چه شد آن نازنین، شد جای مِهرش، مُهرِ کین.  

   آن عشق و ناز و عشوه داشت، وین خنجری افراخته.

بهمن   1389

غزل بهار

باز بهار آمده، بوی بهارش چه شد؟   /     در دل فیروزه ایش، مِهر نگارش چه شد؟

میکده ویران شده، پیر خَرابات کو؟   /     ساقیُ و سروُ و سبو، ساغر و سازش چه شد؟

سرو سَهی، قد خمید. ساغرِ ساقی شکست.   /     سیم برید از سه تار، بانگ هَزارش چه شد؟

باغ پُر از زاغ شد. بلبلِ بیدلْ بِنالْ.   /     گل زِ فراقت تکید، برگ و کُلالش چه شد؟

والی پر مدّعا، خلق به چاه افکند.   /     وادی مصرم کجاست؟ نام و نشانش چه شد؟

عشق ندارد دگر، هیچ نشانی ز عشق.   /     آن همه شور و شَرَر، عِزُّ و وقارش چه شد؟

شب پَره، پَر وا نکرد، عزم ثُریّا نکرد.   /     همدم پروانه سوخت. اشکِ گُدازش چه شد؟

برّه کجا می چَرَد؟ زیر تَجیر است گُل؟   /     قرقره کو؟ چرخ کو؟ نغمه چاهش چه شد؟

نیست دگر یار من، در پیِ من، وایِ من. 

زلف سیه، قدِ سَرو، چشم سیاهش چه شد؟

اسفند 1389