ای شاعران خوش سخن!

درود بزرگوار
بسیار زیبا و جالب بود

درود استاد رضاپور بزرگوار
بسیار زیبا سروده اید
احسنت

درود ارجمند
صدافرین بر این گل و گلستان شما

باعرض سلام .
سرشار از خلق زیبایی ها ست
قلمتان سبز
درودبرشما

درود استاد رضاپور
با اینقالبها اشنایی ندارم
حقیقتش من با شعرسپید هم دچار مشکلم این که دیگر بایدطبیعی باشد
یادم می اید اشعار سهیلی را که میخواندم اوایل به ترکیب بند ها هم زیاد هم دل نمیشدم ولی خوب دیروز شعراستاد سلیمانی به دلم نشست به نظرم عالی بود
ارتباط برقرار کردن با این سبکها فکر میکنم کار راحتی نباشد البته نظر شخصی من اینطور است
بسرایید به مهر استاد

سلام و درود و سپاس از لطف شما بزرگواران

درود های فراوان جناب رضا پور استاد وادیب فرزانه وگرانقدر
بسیار زیبا ودلنشین اموزنده وسرشار از زیبایی
قلمتان مانا
در پناه حق
ایام بکام
🌷🌷🌷🌷

درود فراوان
بسیار بسیار
زیبا و عالی
بود🌺

سلام و درود هایتان

سلام استاد رضا پور
التماس دعا

درود
مخترعِ قالبِ شعر، چه ویژگی‌هایی باید داشته باشد تا با شنیدنِ خبرِ ثبتِ قالبی «نوین» دود از نهادِ شنوندگان برنخیزد؟

بعید است پایه‌گذارانِ قالب غزل و مثنوی و ...، دانشجویِ شفیعی کدکنی یا ... بوده باشند. یا اصلاً آن افراد، در هنگامِ انتخابِ رشته بجای رشته‌ی حقوق، رشته‌ی ادبیات را برگزیده باشند. یا اصلاً دانشگاه رفته باشند.
امّا مسلم است که آنها از بهترین اساتیدِ ادبیاتِ امروزه کمتر نبوده‌اند، اگر بیش نبوده باشند.
در آن زمان که نه اینترنتی بوده و نه حمل و نقلِ به این راحتی، تلاش کرده‌اند و دانش اندوخته‌اند.
با همه این اوصاف، امروزه قطره‌شیرهای افتاده از سبیلِ استالین، اسطوره‌هایی چون فردوسی و سعدی را خوار می‌کنند و ... یاوه‌گو می‌خوانند.
البته در چنین دورانی‌ست که می‌توان انتظار داشت هر بی‌ذوق و بی‌هنری، در جایگاهِ بزرگانِ ادبیات تکیه بزند و سبک فرمایی کند، یادِ جمله‌ای از سروده‌ی ناقصِ خودم افتادم:

با دیدنِ تو غریبه بر جای بزرگانمان
در خانه‌ی خودیم و حسّ غریبانه می‌کنیم

این «ترنج» که آقا بهنام فخری گفته بودند ترکیبِ «تو(به معنای درونِ، تویِ)» و «رنج» است(ببینید حتی نامش هم عامیانه و مبتنی بر بی سوادی است)، آنطور که درباره‌اش توضیح داده شده است، یک جلوه یا ویژگی«feature» است، یک افزودنی‌ست، نه یک قالب!
مثلِ ادویه است برای غذا. برعکسِ غزل و مثنوی که مانندِ برنج و گوشت اند.
می‌توان با برنج و گوشت چندین نوع خوراک درست کرد. اما با ادویه چند تا؟

تمام مطلع هم یک ویژگی است نه یک قالب. ویژگی، یا جلوه‌ای که برای تزیینِ بیشترِ سروده‌ها است.
چرا قالب نیست؟
«قالبِ» شعر، باید بگونه‌ای باشد که بتوان با رعایتِ چارچوب اَش بطورِ (نسبتاً) نامحدودی سرود. وقتی می‌گوییم «غزل» یک قالب است، یعنی اینکه هرکس اندک تلاشی و ذوقی را در هم آمیزد می‌تواند غزلی بنویسد با هر قافیه‌ای که دلش خواست. خدا می‌داند چند شعرِ غزل تا حالا سروده شده است.

اما، برای «ترنج»-گویی، تنها چند قافیه‌ی خاص اند که تعدادِ واژه‌های هم-قافیه با آنان برای ترنج کردنِ سروده کافی باشد.
یعنی محدودیت داریم!

به نظر شما اگر همه بخواهند «ترنج» بگویند چند نفر موفق می‌شوند؟
در واقع شاید همه‌ی ترنج‌ها، پیش از اینکه آقا بهنام مبادرت به اختراعش کرده باشند، سروده شده اند و تعدادشان هم خیلی نیست، همان تمام مطلع‌ها اند.

ترنج سرایی، افزودنِ یک ویژگی به سروده است، البته اگر خودِ سروده کم و کاستی نداشته باشد و شاعر تنها برای زیباتر کردنِ سروده‌اش دست به ترنج کردنش بزند.

اما همین ترنجی که شما ارائه نموده‌اید، کجا اش شعر است؟ از نظرِ بنده یک کامیونِ آجر است که یک نفر زحمت کشیده و آنها را کفِ زمین مرتب چیده است.
بدونِ آنکه سازه‌ی معناداری از این چینش پدید آمده باشد. آجرها چه اند؟ همین قافیه‌های ترنجی.
آقا بهنام در معرفیِ قالبشان، گفته بودند برای دردها و رنج هاست، کجایِ این سروده‌ای که شما به عنوانِ نمونه‌ی ترنج ارائه دادید، درد و رنج است؟ چرا نیست؟ چون به این راحتی نیست که بتوان هم دردها را بیان نمود و هم همه‌ی قافیه‌ها را رعایت کرد.
در همین سروده‌ی شما هم بعضی از قافیه‌ها رعایت نشده است.

خلاصه ی عرض بنده، نمی‌شود با ترنج بیش از چند شعر سرود. همانطور که نمی‌شود با نمک و فلفل و زردچوبه بیش از چند غذا درست کرد.(مثلاً در کرمان، آبگرمو ...)

با احترام.