آبادی

پشت کوههای بلند
آبادی ست
آسمانش آبی
و زمینش سرسبز
و هوایش
پاکِ پاکِ پاک است 
مثل دلهای ،مردمِ آبادی
چشمه ی آبی،جریان دارد در آبادی
فضای آبادی ،چه سکوتی دارد 
مردمانی دارد
ساده و یکدل و بی رنگ و ریا
در شادی و غم
همه هستند با هم
پینه ی دست هاشان
چین و چروک پیشانی یشان
همه از سخت کوشی یشان می گویند
مردم آبادی برای
یک لقمه ی ،نانِ حلال
زیر گرمای تابستان 
توی سرمای زمستان
گاه گاهی در دلِ شب
در مزرعه شان کار می کنند
روزی شان دست خداست
و خدایی که در آن نزدیکی ست...