کابوس فردا

 

دیر شد، هرگز نخواهی باز پیدایم کنی
کهنه شد زخمم، نَبِتوانی مداوایم کنی

گفته بودی خنده بر هر درد بی درمان دواست
حال با چشمان تر، باید تماشایم کنی

میتوانم بگذرم آیا، ز دام و دانه ات؟
یا چو صیّادی، توانی بند بر پایم کنی

زانچه آوردی به روزم، در خفا پنهان شدم
در نظر داری دوباره، تا هویدایم کنی

آمدی ای سنگدل، رسوای عالم سازی ام
یا رها در بسترِ، امواج غمهایم کنی

باختم دار و ندارم، در قمارِ عشق تو
ای دریغ، هرگز نشد پیروز سودایم کنی

بگذرد دیروز و من، امروز حسرت میخورم
میتوانی چاره بر، کابوس فردایم کنی؟
.
.
.
ع.الف.ی
آذر ۹۵