قبله دل

زاهد، ز منِ خفته در این خانه چه خواهی
از قصه ی خمّار، جز افسانه چه خواهی

تَرسی که رَوَم پای به میخانه گذارم
زین مست سبو، ناله ی مستانه چه خواهی

خوشحالِ از آنی که رَهِ راست برفتی!؟
راهی که تو را نیست به میخانه چه خواهی

حالا که زمین نیست دگر جای اقامت،
از صاحب این خانه ویرانه چه خواهی

سنگی مزن ای دوست، سَرَم را مشکن باز
از خونِ سَرِ عاشق دیوانه چه خواهی

خو کن تو به تاریکی و از نور حذر کن
شمعی که بسوزد پرِ پروانه چه خواهی

می نوشم و مستی کنم و باک ندارم
از جاهل و نادان، تو فرزانه چه خواهی

چون بی خبر از معجزه ی دُردِ شرابی
از باده و از ساغر و پیمانه چه خواهی

بنگر، تو بیابی به دلِ خویش خدا را
از قبله ی آن مردم بیگانه چه خواهی
.
.
.
.
.
.