مثل یک مادر که بی اندازه بی تابست و بس

مثل یک مادرکه بی اندازه بی تابست و بس
حس من با دیدنت آنقدر نایابست و بس

شاه باشم هر کجا،پیش دو چشم مست تو
من سراپا رعیت و چشم تو اربابست و بس

لعل تو دریا ، دلت دریا،به چشمانت قسم
تشنه هم در پیش دریا تشنه آبست و بس

تا خدایی میکنی بر کار درویشی چو من
سجده بر پای تو کردن رسم آدابست و بس

در نمازم شعرخواندن، رقص کردن،یاد تو
کیف این دیوانگی ها کنج محرابست و بس

شعر میگویم ، چرا ؟ چون آرزوی باطلم
یک نوازش،یک بغل یک بوسه نابست و بس

چشم تو تصویر مغزم ، رفتنت مرگ دلم
عاشقی بعدتو بایک عکس در قابست و بس

بوسه را در خواب شاعر یکزمان دادی به او
شاعر بیچاره هم در حسرت خوابست و بس

حسن درویشی