ستاره باش

دیگر نمی خواند
در آن سوی پنجره
کلاغ بام همسایه

کور کرد
وهم خرافاتی تو،
ذوق نشاط خوانی هر صبحگاهش


خزید و پناه گرفت
رود ،
در بستر چشمه ی مادر!!

به خاک سپرد،
شوق بوسه چینی از
گونه ی نحیف سبزه ها !!!

از زمزه های ...
«مبادا مبادا»ی
سراب کویر تو


و هنوز .....
می پاشد ستاره ،
نقره نقره امید
از دل تیرگی
به دامان خفته در افسردگی !!!!

بی اعتنا ،
به زه کشیده ی
نگاه شب تر از آسمان شب کمان چشمان تو

آنکه ،
می زند نبضش
از جریان نور آرمیده
در ژرفای دل ‌.....