سنگ صبور

ديروز كه دلم را نشدی سنگ صبور

فردا را چه غمي،كو،گردد ز دلم دور

کار اين دنیا تو مبين جز غصه و غم 

ز ديده مريز هرگز آتش كبر و غرور!

بهر چه کردی كلبه عشقت تو  رها؟

كه بكف آري دنياي ِ پُر زر و زور؟

نمي چرخد چرخه اين دوران تو بدان

بر مراد كس،ويران مساز پس كلبه نور! 

تا به كي بهر رسيدن بر آمال خويش 

هر دم ميكني تو خاطراتت را مُرور؟

دور شو ز بيراهه و پاي منه بر اين خيال! 

كه عالم ندارد دمي،بهر تو ، سرور

می روم هر دم ز بَرَت با آواي نور

تا نسپارم دل بر آتش كبر و غرور!