وفا

غزل وفا

منت نهادی بر دل  آرامش نهانم

سبز گشت خاک گیتی شاهنشه جهانم

عشقت روان بادا ، درهر دمی که آید

ای صورت و جمالت روشنگر روانم

........

از هر کوه بساختی پناه و سایه بانم

از هر دست بدادی مهری به رایگانم

از هر تبسم تو ،  رودی پدید بیامد  

سرد و خموش میکرد آن آتشِ نهانم

...

هر دیده ای بپرسد از نور آسمانم

از برق آن نگاهت ، شد عشق جاودانم

تاج وفاداری ،  دارد زتو نشانی

 منت بنه بگو تو، از کیست این نشانم