غزل آزادی

کافرم ای خدای استبداد ! مومنم ناخدای آزادی!

با هزاران بهشت همسنگ است بوی شادی فزای آزادی

در زمینی که بند می روید پُرتوان است پای آزادی

کی هراسد ز بند و دام بلا نازنین پیشوای آزادی...

ای تبرهای تیز فقر و ستم، بشکنیدم! ولی نمی میــــــــــرم

خیزد از هیمه های جان و تنم شعله هایِ رسای آزادی

جان ققنوسیَم نمی میرد برپَرَد از میان خاکستر

شور آن در سر است تا شنـوم جان نوازان درای آزادی

هرزه نالی کند به بام بلند بوم شومی که شب بپاید باز

در هیاهوی جهل و زور و ستم گم شود خوش̊ نوای آزادی...

بر شبِ قیرگون زورآور بی گمان چیره می شود خورشید

نوّه ام! شاد باش و خوش بخرام در زمین و هوای آزادی!

نوشتان باد باده های خوشی، از خماران رفته یاد آرید

جان پرشور ما ـ نگون بختان ـ بوده سنگین بهای آزادی.