بتها

«اينکه می‌بينی بتانند ای پسر

کرد بايد نامشان عزّی و لات.» (ناصرخسرو).

 

            

بت‌ها در حفره‌های وهم‌انگیز جهل پناه می‌گیرند

و اندک‌اندک در تاریکی‌­اش استوار می‌شوند.

در درّه‌های ژرف آز و نیاز

با زر و زور، مزدور می‌گیرند

و در دالان‌های پُرتشویش بیم تکثیر می‌شوند

و قد می‌کشند.

آنگاه با سپاهی سیاه

ـ از سادگان مقدس و زیرکان پلید ـ

به روشنی و هر نشانۀ آن

ـ با آزی وُرازانه ـ یورش می‌برند

دامن می‌گسترند

و کام خود برمی‌آورند.

ـ «آه

ای سادگی مقدس!» ـ (1)

...

و هر کس بر تندیس «دُورا»یشان نماز نبَرَد (2)

در آتش شعله‌ناکی افکنده می‌شود

که رهایی جز با معجزه ممکن نمی‌شود.

ــــــــــ 

1ـ این سخن معروف یان هوس John huss ـ استاد دانشگاه پراگ و پیشوای جنبش دهقانی بوهم ـ است که کلیسای کاتولیک او را به مرگ در آتش محکوم کرد. او حاضر نشد که توبه کند و خود را از مرگ برهاند... پیرزنی برای ثواب دسته‌ای خار گرد آورده و بر پشتۀ هیزمی گذاشت که می‌خواستند با آن یان هوس را بسوزانند. یان هوس با لبخندی تلخ، خطاب به آن پیرزن گفت: «o! sancta simlicita!: آه ای سادگی مقدس!» (← چيستا، سال اول، شماره هفت، رویه 760).

2ـ دُورا : نام دشتی در بابِل بود. نبوکد‌نصر تندیسی زرین در آن دشت برپا کرده و بزرگان اقوام و صاحب‌منصبان را به سجده در برابر آن واداشت و دستور داد: «... هرکه به‌رو نیفتد و سجده ننماید در همان ساعت در تون آتش ملتهب افکنده خواهد شد.» (← دانیال 3: 1-7).