استاد من

:
انکه فقر به قناعت داد استاد منست
درد به صودای وصال داد بنیاد منست
تاله به این داد تا فیض برم فصل کنم
 گره گشا ی از کارانجمن اباد  منست
دل به لر زاند تا به جنت کند رستگار
 درپایانه ی عمر قوت او دل شاد  منست
قصه ما بی کسی دودمان او بس وصی
تکه برکرسی عدل   میاد منست
انکه خرابات برفت تن جان داد به اب
شستن صورت دل از تو حید منست
هر چه زعشق باشد تو از او در طلبی
لایق بوسه شیرین لب  فرهاد منست
هر چه سنگین کند بارم و دنیا م تنگ 
بازکرم معجزه ‌‌ و. صبر دل شاد منست
رنج یآس گر چه دارد ملالت روزگار
 بهای دل خوش از قلم استاد منست.
در عجبم ندهد همه احوال به خوش
لحظه ای قافل ز سلطان نا شاد منست
ان سپاهی که به گردش نرسید کس
خیل عاشق دل داده از دل داد  منست
انکه گه گاه کردملامت ز کاهل بودن
همه از خواسته استاد به ار شاد منست