بر در میخانه افکندم قبا و شال را ....

بر در میخانه افکندم قبا و شال را
رهن مخموری نمودم جمله جان و مال را
ساز رسوایی شکستم تا بخوانم کام را
پرده حکمت دریدم تا بسازم قال را
از نفیر عاشقان شوریدگی آموختم
بعد از این بر ذمّه میگیرم همین منوال را
مانده ام برشاخ انکارش که خامم خواند دوست
کس به خشنودی نچیند میوه های کال را
فیض از دُردی کش مسکین نمی آید بدست
بار الها! خود بگردان! این قضا و فال را
بال دل بشکست از هجر و به خرسندی مخواه!
در میان آسمان مرغ شکسته بال را
سالها در کوی خوبان رطل شیدایی زدم
کام خود میجویم و اقبال خود امسال را
عالم منبر نشین از حال ما آگاه نیست
رند خاکستر نشین میداند این احوال را...
افشین اسکندری