گُلهای پا به ماه

گلهای پا به ماه ، در التهاب عود
خیزاک گریه ماند در مطلع سرود
شب بیگمان شبست ، با نقره ی لبش
بوسیده واکه را ،در چامه ای کبود
بیدا ء اطلسی ، رویای دور ماست
چون بسط شاهدان ،در پرده های بود
کانون سینه ات ، فصل ملامتست
شرکست و دامنم، گر میتوان زدود
اضلاع هستیم ، سربین و زخمیند
تا برگی سکوت ،در خونکشان رود
گرم مهابتت ، عطر کرشمه ام
در روزه ی فراز  از گندم فرود
آغوش من پرست از سحر ارغوان
اما حرام و تلخ ، دیگر تو را چه سود ..