ای کهکشان سلام

دنیا درون چشم تو بود و
در چشم های دور تو دنیا...
ای کهکشان
ستاره نمی خواهی؟
از انتهای سیاه چاله
بیرون جهیده ام
بی خانه
بی زمان
روح مرا مکیده سیاهی
ای کهکشان ستاره که دیگر نه
سیاره ایی مچاله نمی خواهی؟
ای کهکشان
من را کشان کشان بنشان بر
منظومه ایی غریب
منظومه ایی بدون سکونت
منظومه ایی مسیر شهابان هرزه گرد
بگذار تا دوباره به آتش بی افکند
جسم مرا طلوع
روح مرا غروب
شاید شبی میان تباهی
نوری فرای بعد مکان و زمان مرا
با خنده ی گذشته ی خود آشنا کند
ای کهکشان روشن مواج
بگذار تا که ماهی از یاد رفته ایی
قدری میان روح روانت شنا کند
شاید همین که می برد از یاد...

ای کهکشان سلام