اختر بی رونق ایام

اختر بی رونق ایام

آشفته دلی مثل سر زلف سیاهی
چون برگ خزانیکه رود بر سر راهی

شب را به سحر دوخته ای تا که بتابد
در برکه ی چشمان تری جلوه ماهی

دل می‌زنی ای اختر بی رونق ایام
پابند غم و حسرتی از تخت و کلاهی

با کشتی وارونه دنیا چه توان کرد
روزیکه نباشد اثر از پشت و پناهی

در معرکه هر دو جهان غرقه بخونست
آن را که نشد لطف خدا یار و سپاهی

صد سال اگر عمر کنی شادی و غم را
این ثانیه ها طی بشود خواه نخواهی

ترسم نرهد پای تو معصومی از این دام
با فرصت جامانده که مشغول گناهی