دیوار بیدار

نشسته بودم مثل کبریت بی خطر
حتی شما بگو ز خزان هم بی خبر
زل زده بودم به دیوار روبه رو
در منفور ترین حالت گفتگو
خوشحال از پیداکردن یه همدم
خنده و گریه های درهم
زندگی مثل یه پانتومیم
شاید در خشک ترین اقلیم
من میگفتم و بیگاه
تایید میکرد با نگاه
هر حرفی که میزدم را
با تمام زشتی هایش
هر فریادی که میزدم را
با تمام صداهایش
در خود می پذیرفت
و هیچ را می گفت
تا اینکه روزی گفتم
تو را برایش گفتم
طفلکی دیوار هم اشک ریخت
ترک برداشت و هم فرو ریخت