ناگس

ناخنهایم را یکی در میان لاک میزنم
جیغی بنفش، در رژ ماسیده بر  لبهایم مینشیند
هوای اتاق سرد است
، فنجانهای قهوه، گرم بیشعری تام
، رایحه ی دور  نارنج
در دهان نیمه باز پنجره، میپیچد
آه

گرامافون را  در امواج خزر گم کرده ام..
،
و  شیشه ی گیج عطر هم، ساعت را شصت دقیقه به عقب نخواهد برد
..
می ایستم
و شال حریر  سوسنی را دور سرم گره میزنم..

انارها را در کیفم
 و کتابها را در چمدان، میگذارم
زنجیری طلایی را از مچ پای چپم باز میکنم
..
حالا حلقه ی برلیان
در نعلبکی وسط میز خمیازه میکشد،
مارها،یک  جفت کفش سیاه و سفید را، در کمدی که
ماه ها پیش بسته شده، بوسیده اند
بالشها در آغوش یکدیگر به خواب رفته اند..
 و باغبان، به درخت های بائل، یکی در میان آب میدهد

. 

. 

. 

 چشمهایت را
به   پرتره ی  گنگ  اتاق بدوز!
  یک مشت پَر  در زیرسیگاری نقره بریز!
   کلمات مست، در خالکوبیهای شانه ات لانه خواهد کرد
میدانم
دکمه های پیراهنت را یکی یکی میبندی

 و تکه های خاکستری زندگی،   طعمی ناگس دارد..
 

سیده نسترن طالب زاده 

ژانویه 2018