پاسخی به یک نظر

این نامه ای است که از شور گشته پا

اندر جواب شه گل بی خار من رضا

اول بدان که عشق مرا سرگران نمود

دوم که عذر خواهم از این درد بی دوا

حافظ اگر به خال و خط تر ک می سرود

من نیستم هماره بر این فکر و مدعا

از شهریار ملک غزل نیز بگذریم

او هم لباس عشق نمودی به ماسوا!

من منکر بزرگی و حلم و ادب نیم

اما نخواه این که روم جمله از قفا 

پروانه را نگر ز سر لطف ای رفیق

گر ادعا نبود، شد از پیله اش رها؟

فالی زدم به حافظ و او هم زخشم گفت

یارب مباد آنکه شود معتبر گدا

توهین به جان خریدم و باز از سر ادب

فالی زدم که گفت همان شیخ بی ریا

حافظ مرید جام می است ای صبا برو