من از مرز وصول گذشته ام

و به تن رسیده ام

به تاریک ترین زندان

به جایی که جز زخم های پنجه ی اندوه

بر دیواره هایش یادگاری نمانده از دست های عشق

من از فردایی نزدیک می آیم

از شکست نور در آینه

از سقوط پرنده

از سکوت فریاد ها در دل خسته ام

از زجر

از وحشت

از مرگ

من در گذشته زیسته ام و در آینده مرده ام

در فردایی که همرنگ شعر هایم

در تکرار شعله های ناگزیر زندگی

ذوب میشوم

من از فردایی می آیم که شروع مسخره ی انتظار را به دندان گرفته

و کفتار گونه به خاک میکشد

تا گور نا امیدی

برای فردا شتابی ندارم

برای نرسیدن ها که امیدند

برای نا یافتنی ها که آرزویند