ابر و باد و .....

باد،  نفرین شده
از درد به خود می پیچید

سایه ای   کج دار و مریض
در واهمه خورشید از تاریکی
جوانتر می شد

ابر به تردید،
ان دوردستها
دور از دانه ، باغچه
به طوفان تکیه می داد
 
کودکی
نا اگاه به لج بازیهای فلک با مادر 
گوش به لالایی ما شینی ساعت
پلک نم دارش سنگین می شد

جاده بی مقصد، می رفت

دانه ای آرام اما
به  باغچه  می گفت
من شاید نتوانم هر کاری بکنم
اما میدانی؛  می توانم کاری بکنم