سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

اعضای آنلاین

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

دوشنبه 15 ارديبهشت 1404
  • روز بزرگداشت شيخ صدوق
9 ذو القعدة 1446
    Monday 5 May 2025
    • روز جهاني ماما

    حمایت از شعرناب

    شعرناب

    با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

    بخشندگی را از گل بیاموز؛ زیرا حتی ته كفشی را كه لگدمالش می كند خوشبو می سازد.اونوره دو بالزاك

    دوشنبه ۱۵ ارديبهشت

    دنیای درون( اول)

    شعری از

    عباس زارع میرک آبادی

    از دفتر حدیث حکمت نوع شعر مثنوی

    ارسال شده در تاریخ جمعه ۹ مرداد ۱۳۹۴ ۱۱:۲۲ شماره ثبت ۳۹۲۸۴
      بازدید : ۳۴۵   |    نظرات : ۲۳

    رنگ شــعــر
    رنگ زمینه
    دفاتر شعر عباس زارع میرک آبادی

    دنیای درون ( اول)
    روزگاري  هيچ   بود   اندر       جهان     
          تا  كه  دست  او  گشود  اين  آسمان
    چون كه او گفتا بشو  پس  هست شد       
         اين  زمان  و  اين مكان در دست شد
    آدمي  را   خلق  كرد  از   آب  و   گل      
          داد  وي  را   عشق  ودادش خون دل
    چون  كه  روح  خويش  در  آدم دميد    
           آدمي    را     همچنان  خود      آفريد
    گفت  سازم   من  ترا  در  اين   جهان     
          تا   بسازي  اين    جهان   و  آن جهان
    بعد  از  آن  آهسته  در   گوش   بشر       
         راز  عالم   را   بخواند  از   خير و شر
    چون  بشر  از  سّر   او    آگاه    شد     
           صد  ملائك    سجده   بر   درگاه  شد
    پس  به  سوي  اين  زمين  آمد   بشر       
          تا   بسازد  اين   جهان   در  اين  گذر
    آدمي  را   ذهن   دادند    بس    فراخ     
           تا   ببيند  يك  جهان   در    يك   اتاق
    هر چه   ذهن   آدمي   باشد    وسيع     
           صد   جهان  و   خلقتش    بيند   بسی
    چون   که ذهنش شد فراخ  این آدمي      
          در   جهان   جز   خير  ني  بيند  دمي
    ذهن   آدم  در  جهان  دنياي  اوست     
            قدر   آدم  در  جهان  از  ذهن  اوست
    هر چه  ذهن  آدمي   كوچك    شود      
           خويش او در  اندرون   كودك    شود
    گاه    كم   جا   ذهن  آدم  شد  پديد     
            بردگان   را  اين    چنين    بايد   بديد
    ذهن ما،   ما را   هويت      مي دهد      
           قدر     آدم،     بي    نهايت    مي دهد
    بي   هويت    بردگي    آرد      پديد       
          زين   سبب  او    قالبي   ديگر    گزيد
    چون  هويت  بَرده  را   ارباب   شد       
           لاجرم     دنياي    او  بر    باد     شد
    آدمي   در   ذهن   خود زندان   بود     
            رنج    بيش   از   حد  او  از  آن  بود
    ذهن  آدم  مي توان  وسعت    گزيد       
          هم  ز  جاي  صد   ملك،   برتر   پريد
    ۱
    اشتراک گذاری این شعر

    نقدها و نظرات
    تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.


    (متن های کوتاه و غیر مرتبط با نقد، با صلاحدید مدیران حذف خواهند شد)
    ارسال پیام خصوصی

    نقد و آموزش

    نظرات

    مشاعره

    کاربران اشتراک دار

    محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
    کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
    استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
    1