نارْتا

آه
تی تی انار و تاب سویه بو
تاژ مه چکانده بر  دلم
کوهسار دور را،
نیل میکشم
ای طلسم موج
ای هماره اوج!
تاسه گر ز بند اهرمن، منم
در نهج ناوک غروب،
ناز میکنم، نرم _شامه ی بهانه را..
برف و بوسه را در محاق عشق میبرم
میتنم، بر نهال کودکی
نازکین نیال ناب خنده را...
_شعر  ترد هر پرنده را..._
کیمیای شادپر _عقاب قله های دیرزی منم
میتنم، قرنهای تیز
تاج تارش رهنده را
آهوانه، من
آهواره، من
گیلدخت تب_ترانه، من
سروناز  تک ستاره من 
جنگلانه کال کوی کاوه گان مهترم....
زاده ی رسای آبتین و،
نسترون،

منم!
پی نگار:

نگار نارتای کوی توست،
این پرییال کافرمژه، ای دوست
میگزد بویناکی تاتوره ای
یوشای شیرین تن ساتنم  ،  اگر
این بوسه های تبرخون،
از تو جوییده
عطر  پیراهنی زخمی را

.
.
.

و عشق، تا ابد نیکوست.