بی قرار

سوط نگاهت ،
بر گرده ی نحیف تنهایی،
ضجه ی چشمان بی فروغ،
در تالار آیینه های در هم شکسته ی پلک،
این دشت لاله های واژگون،
خون بار
و؛
رویش منحوس آخرین شکوفه ی تقدیر،
در زمهریر شب های بی پایان،
در انجمادی تب آلوده،
از لابه لای در هم بافته ی کابوس های مقدس.
و من؛
میراث دار ژنده قبای فراق،
سوار بر کهر سرخ یال خیال،
مهمیز بر پهلوی پاره پاره ی رویا می زنم.
گاهی تند،
گاه آرام و رام،
در پهنه ی مشکین فام گیسوانت.
با شمیم بابونه های وحشی،
بکر و برهنه؛
در جوار رقص شکوفه های بهاری،
نفسی تازه می کنم از نفست ،
این چشمه گاه حیات،
که از تو می آغازد
و فرجام اش به تو می انجامد.
چون به طنین آوای ات جان می سپارم
و غرق در تو می شوم،
نهیبم می زند ابلیس شوم عقل،
با نیشتر فراق،
در آوردگاه منطق و خیال.
قهقهه میزند؛
و بر سرم فریاد می کشد؛
که تو؛
از آن دیگری هستی.