قدر شعر

سخن را قدر و قيمت از هواداران شود پيدا 
كه آب گوهر از جوش خريداران شود پيدا 
بدنيا تا كه بودم آزمودم اينكه قدر مرد
بهر ملك و وطن از بخشش واحسان شود پيدا
شنيدستي و ديدستي كه در فصل بهار هر سال 
ز ابرو رعد و برق و صاعقه باران شود پيدا 
«انيسا» نشر اشعارت يقين تأثير مي‌بخشد 
كه آخر رفته رفته شاعر نا خوان شود پيدا 
به ما داده خبر آنانكه از ما پيشتر بودند 
ازين غافل مشو كه گنج در ويران شود پيدا 
وبا و قحطي و ظلم و ستم در عالم امكان 
ز افعال بدو زشت سيه كاران شود پيدا 
فضولي ياوه گوئي عيب جوئي مردم آزاري 
مرا معلوم شد از دسته دونان شود پيدا 
رضا جوئي خدا و مصطفي و آل و اصحابش 
براي ماو تو از خواندن قرآن شود پيدا 
فراواني و ارزاني و آرامي و امنيت 
ز آب ديده و آه سحر خيزان شود پيدا 
گناه كردي  خطا كردي به خود جور و جفا كردي 
بكن توبه كه بر دردت ز حق درمان شود پيدا 
ترا دانسته گردانم ازآن چيزي كه مي‌دانم 
سخن چيني و نمامي ز نا اهلان شود پيدا 
تكبر خود نمائي را خودم ديدم به چشم سر 
ز دارايي و بسياري طرف داران شود پيدا 
ز اسود گرهمي پرسي كه منزل در كجا دارد
بديزنگي سراغش كن ترا آسان شود پيدا

 رجب علی اسود