مرد گورخواب

.

 

 به فریب سفسطه تا جنون چه بلا نیامده بر سرم
 که درون موطن خویشتن به ستوه آمده پیکرم
.
 نه صدای پای عدالتی نه به کنج زمانه رفاقتی
 چه کشم به چنگ شقاوتی که سرای مرده بسر برم
.
 تونگو چگونه گسسته ام وبه انزوا بنشستم ام
  به عیان ببین که شکسته ام به کدام فرقه روی آورم
.
 به صفای باطن حق قسم ره کج روانه نمی شدم
 چه بساط خفت زندگی که به گیتی آمده کیفرم
.
 به فراز خاطره ام شبی که رمیدم از دل کو کبی
 ز شراب عشوه لبالبی ، غم زندگی شده باورم
.
 خجلم زاهل و عیال خود زجوان غرق ملال خود
  زتمنیات محال خود گله را به نزد که آورم
.
نه به چهره مانده سلامتی نه به جلوه مانده هویتی
نه شکوه ماند ه نه شوکتی چه بلایی آمده بر سرم

............
مرداد   1402