دو شعر سپید

 "گوزن زخمی"

خانه ام آبیست
پر از درختان آووکادو
و گربه های مرمرین سیاه
.
.
.
از جشن پانزده سالگی
رویایی دارم با رنگهای زیبا
و دلی
چون بوم سپید
.
.
.
مردسالارانه
به ذهن سرکش تروتسکی آغشته ام
-گوزن زخمی ام-
و کوهستانهای مرتفع
یا همه ی گلهای سرخ پنهان در یقه ی پیراهنت


نمیتواند
مرا
به دوست نداشتن تو
مجاب کند!




٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭٭




"لبخند صورتی"

از قفس کوچک دهان من،
نترس
حرفی بزن!
قلب تو
آغشته به نام زنیست مومن...
زنی که گناه زندگی را در عطرهای اغواگرش پنهان میکند


زنی که دستانش
به پاکی برف
خون و شراب را به هم آمیخته است


.
.
.

پلنگ کوچک من!
در دکمه های پیراهنم پنهان شو
تنها شعله ی نگاه تو کافیست
تا هزاران سال زیبا زاده شوم
بیا
کنارم بنشین
به روی دامن آبیم
غزل تَر،
نهال بادامم!
بگذار کفشهای طلایی عشق
ساده تر از زخم عمیق گندم در سینه ی من
با هم باشند

ساده تر از سنجاق مروارید
ساده تر از لبخند صورتی
چادر نباتی
عروسک موبلوند خارجی

ساده تر از نخستین بوسه
آخرین هوس...