تضاد

ماه در روشنی خود لبخند میزند
و حقیقت در انبوه شب، آشکار
زمان فرسودەتر از آن بود که فراموش کند
فقط گذشت؛
بلوط وحشی، آوازِ مرگِ پرندەی غریبه را
در شبهای بدون ماه
میان شعرهایِ زرد، از یاد نخواهد بُرد؛
آشفتگی باد سودایِ جنگ تاریکی و نور
مرگ‌و زندگی
غم و شادی
تنفر و عشق در سَر داشت
زندگی همچون کوهی
پژواکِ رهایی را بازگرداند
از این تضاد
مهربانی را باید در تکه ابری میان چشمان مادرم
پشت واژەای در اندوە شوقش
نگاه دارم؛
باید تکیە دهم بر پنجرەی طلوع
با گلدانی لب آن
تا پروانەای مهمانم شود