این ابتدای صبح طلایی من است!

بیدار می شوم
برساز بلبلی
نشسته بر شاخه ها
گوش می نهم

با سلام و احترام
این نخستین بار نیست که در نقد شعر شاعر خوب دانیال فریادی عزیز و گرامی می نویسم
در این اثر شاعر بیشتر به انضباط شعر خودش اندیشیده و تقریبا برخلاف اشعار سابق که نوعی بی نظمی عمدی در اشعار دیده می شد این جا شاعر به سمت یک اثر فرمیک گام برداشته و با وجود اینکه برای همه سبک ها و سیاق های نوشتن احترام قائلم به این سبک نوشتن که شاعر در اثر خودش نوعی فرم را دنباله گیری می کند، اعتقاد بیشتری دارم و فکر می کنم نظم، فرم و استحکام دادن به واژه های شعر می تواند، وجه تمایز یک اثر با سایر آثار هم طراز تلقی گردد فارغ از این مسئله که بسیاری از مضامین هم ممکن است در بی نظمی خلق شود، بنابراین آثار دفرمه تا مرز دادائیسم را نیز علاقه مندم و دوست می دارم.
اما این اثر که شاعر در چند پاره خیلی ساده و در عین سادگی شاعرانه به توصیف آنچه دیده است می پردازد و مخاطب را در انتظار باقی می گذارد و به دنبال خودش می کشد که سر خط این توصیف های شاعرانه و زیبا قرار است مرا به کجا برساند و بعد از یک انتظار نسبتا طولانی اما خوب و لذت بخش شاعر به خواسته مخاطب پاسخ می دهد در بندی که شاعر خودش را از بندهای قبل جدا می کند تا حرف اصلی و مقصود خود را بیان کند

صبح است
در گیجگاه مرد روستایی
تنها کار
انباشته گشته است!

و در ادامه دوباره شاعر با همین توصیف های شاعرانه و لذت بخش مقصود خود را بیان می کند
گاری شخم زن
به عشق تولد دانه ها
خسته نمی شود

و در نهایت یک حسن ختام برای شعر که همراه با تلنگر و ضربه پایانی است، به نوعی مخاطب را رها نمی کند بلکه به تفکر بیشتر دعوتش می کند:

این ابتدای
صبح طلایی من است!

درود به شعر و شاعر