جمعه ۱۱ فروردين
اشعار دفتر شعرِ آمدنت، چه لهجه‌ی غریبی دارد! شاعر سعید فلاحی
|
|
|
|
چند گِرَم حنای ناچیز،،،
سالخوردگی‌اش را پنهان می‌کرد...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با تلفن همراهش درگیرست...
***
روزهای بیشماری‌ست،
کسی سراغش را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به سوی تو،
جاده‌های بسیاری پُشت سر گذاشتم...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلتنگت که می‌شوم؛
شماره ات را می‌گیرم ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزنامه‌های (معلوم الحال)؛
تیترشان تغییر نمی‌کند...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اخم‌هایت را باز کن
ماه من!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رفتی وُ
همکلام در و دیوار شده‌ام!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
قاطری لنگم!
عاشق شیهه کشیدن‌های
مادیانی گریزپا.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شیرِ درونم،
به نعره است...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جهان
با سوزنی در دست؛
می‌دوزد و می‌دوزد و می‌دوزد
--دهانم را...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
[دیکلوفناک]،،،
نام دیگرِ پدرم بود.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی‌هوده‌ست تسلای مترسکی
میان مزرعه‌ای سوخته...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سفره‌ی خالی دریا وُ،
-انتحار ماهی‌ها...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
انتظاری کشنده رسوخ کرده
میان کوچه‌ها...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در من بتی بود
لات،
منات،،
عزی!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ضجّه‌ای بی‌امان،
درونم پا به ماه است!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوست داشتنت؛
سکوتی‌ست مبهم!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اشک،،،
احساس روانی‌ست؛
-شبیه رود!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بالاتر از سیاهی؟
--رنگی هست!!!
شب‌های من...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خانه‌ات خراب بدبختی!
جز بختِ من،
آدرس دگر نیافته‌ای؟!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آغوشت کپری‌ست،
در گرمای تابستان!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
داغت،
داغ‌ست هنوز
ای داغ دیده‌ترین،
-باغ جهان.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بوی دسته‌ی "تبر" می‌داد،
--{در ذهنش}
نهالی که باغبان کاشت!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دنبال مزارِ مخفی‌ات،
--زهرا جان!
در روضه‌ی سه‌شنبه شب می‌گردم!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوست داشتنت،
شعری‌ست بلند...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آرمیده به میان تنهایی پر وهم
تو با حضورت چه پنهانی؟!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
از خانه‌ای که تو در آن
--نیستی!
و از پنجره‌هایی که بسته‌اند،
بیزارم!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دریا دور بود وُ ماهی،
به تنگ کوچک‌اش دل بست...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تنها تویی که
از دهانم بیرون می‌آیی...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آی‌ی‌ی شعرِ ناگهان!
ای واژه‌های فشرده
وزن‌ِ تو را
فقط شاعرها می‌فهمند!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
انتظارم،،،
بوی سیگارهای زر گرفته...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تاول پاهای رفتگر پیر،
وُ
زخم و زگیلِ دست‌هایش...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به راه می‌نگرم وُ
--آه می‌کشم!
آخرین آرزویم،
آمدن توست.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سنگ‌ها هم دل دارند!
این را
از اشک‌های پدرم فهمیدم،،،
|
|
|
|
|
سید هادی محمدی
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
علی شاهی تخلص(محزون) 
حسین امامی (حسام ) 
