شام آخر

در جاده متروک دلم رهگذری نیست
یک کنده درختم که برایم تبری نیست

ای کاش که مابین ستونها فرجی بود
هرچند به پایم هیجان سفری نیست

بی خال لبت خواب و خیالم همه خامند
خالی که به رخساره هر حورو پری نیست

حتی به قمر عقرب اگر بود بسازید
درغربت شب های سیاهم قمری نیست

فریاد تظلم زدم و هلهله بر خواست
این عربده در طاقت هر گوش کری نیست

اطراف تنم لشکر شمشیر به رقصند
بیچاره منی که به بساطم سپری نیست

ای کاش مجالم بدهد بغض غم انگیز
منظومه من مثنوی مختصری نیست

گاهی به جفا راندو زمانی به وفا خواند
این غائله را قاعده معتبری نیست

هنگام مسیحانه ترین شام نهاییست
جزیار یهودا شده دیگر بشری نیست

دنیا تو چه پاییزی و من برگ ترینم
جز مرگ مقرر شده درمن خبری نیست